[«A gdy tylko towarzysze jego zauważyli, że wskutek osłabienia i cierpienia prawie już umierał, z wielkim bólem i wśród płaczu rzekli do niego: „Ojcze, cóż zrobimy? Pobłogosław nam i pozostałym twoim braciom. Oprócz tego, pozostaw swoim braciom jakąś pamięć twojej woli, aby – gdyby Pan zechciał cię odwołać z tego świata – bracia twoi mogli zawsze mieć to w pamięci i mówić: Ojciec nasz, gdy umierał, te słowa pozostawił swoim synom i braciom”. On zaś rzekł im: „Przywołajcie mi brata Benedykta z Piratro”. Brat ten był kapłanem rozważnym i świętym, przebywającym w Zakonie od jego początków. On też czasem odprawiał dla błogosławionego Franciszka w owej celi Mszę, ponieważ kiedy nawet był chory, zawsze kiedy mógł, chętnie i pobożnie wysłuchiwał Mszy. Gdy ten przyszedł do niego, błogosławiony Franciszek rzekł mu:]