Prowadził go Duch Boży, którym był napełniony, i dlatego, na długo przedtem, rozpoznawał to, co potem miało się ukazać oczom wszystkich. I tak, ile razy zmuszony naglącą sprawą Zakonu albo raczej miłością Chrystusową, jaką względem niego żywił, chciał do niego pisać, nigdy nie zadawalał się tytułowaniem go w swoich listach biskupem Ostii czy Veletry, jak czynili to inni w zwyczajowych pozdrowieniach, ale przedstawiwszy sprawę, tak się wyrażał: „Najdostojniejszemu ojcu, czyli panu Hugolinowi, biskupowi całego świata”. W rzeczywistości bowiem często pozdrawiał go niesłyszanymi błogosławieństwami, a chociaż był pobożnie poddanym synem, tym niemniej, pod natchnieniem Ducha pocieszał go niekiedy ojcowską rozmową».