De penitentia fratribus peccantibus imponenda.
O pokucie, którą należy nakładać braciom grzeszącym.
(1) Si qui fratrum, instigante inimico, mortaliter peccaverint, pro illis peccatis, de quibus ordinatum fuerit inter fratres ut recurratur ad solos ministros provinciales, teneantur predicti fratres ad eos recurrere quam citius poterint, sine mora. (2) Ipsi vero ministri, si presbyteri sunt, cum misericordia iniungant illis penitentiam; si vero presbyteri non sunt, iniungi faciant per alios sacerdotes Ordinis, sicut eis secundum Deum melius videbitur expedire. (3) Et cavere debent ne irascantur et conturbentur propter peccatum alicuius, quia ira et conturbatio in se et in aliis impediunt caritatem.
(1) Jeśli ktoś z braci za podszeptem nieprzyjaciela zgrzeszyłby śmiertelnie owymi grzechami, co do których zostało ustalone między braćmi, że należy odnieść się do ministrów prowincjalnych, niech [wówczas] wspomniani bracia bez zwłoki zwrócą się do nich jak najszybciej1. (2) Sami ministrowie zaś, o ile są kapłanami, niech z miłosierdziem nałożą im pokutę; jeśli zaś nie są kapłanami, niech postarają się, aby inni kapłani Zakonu ją nałożyli, tak jak im, wobec Boga, wyda się to za lepsze. (3) I niech się strzegą, aby nie popadali w gniew i oburzenie z powodu czyjegoś grzechu, bo gniew i wzburzenie, w sobie i w innych, utrudniają miłość.
1 To, co zostało przez Franciszka umieszczone w tym rozdziale, nie dotyczy grzechów wyznawanych indywidualnie w trakcie spowiedzi, ale ciężkich (i konkretnie przez braci nazwanych po imieniu) przewinień popełnionych publicznie, które z natury wymagają również publicznego wynagrodzenia w formie zadośćuczynienia.