⁽¹⁾ Jeśli [znajdą się] ci, którzy zechcą przyjąć to życie i przyjdą do braci naszych, to niech ich odeślą do swoich ministrów prowincjalnych. Im jedynie, a nie innym, należy przyznać możność przyjmowania braci. ⁽²⁾ Ministrowie zaś niech starannie wybadają ich co do wiary katolickiej i sakramentów Kościoła. ⁽³⁾ A jeśliby w to wierzyli i chcieli to wiernie wyznawać, i aż do końca stanowczo zachowywać, ⁽⁴⁾ i są nieżonaci albo, jeśli mają żony, to wstąpiły już one do klasztoru lub, z upoważnienia biskupa diecezjalnego, poprzez złożony ślub wstrzemięźliwości, dały im na to pozwolenie i są w wieku, który nie wzbudza podejrzeń ⁽⁵⁾ – niech im oznajmią słowa świętej Ewangelii, aby poszli, sprzedali całe swoje mienie i postarali się rozdać je ubogim. ⁽⁶⁾ Jeśli tego nie mogliby uczynić, wystarczy im dobra wola. ⁽⁷⁾ Bracia, wraz ze swymi ministrami, niech wystrzegają się zajmowania ich dobrami doczesnymi, tak aby – jak Pan ich natchnie – mogli swobodnie nimi rozporządzić. ⁽⁸⁾ Jeśli jednak potrzeba, by było zasięgnąć rady, to ministrowie powinni mieć możność posłania ich do pewnych bogobojnych osób, aby za ich radą rozdali swoje dobra ubogim. ⁽⁹⁾ Potem [ministrowie] niech dadzą im ubiór na czas próby, czyli dwie tuniki bez kaptura, sznur, spodnie i kaparon [sięgający] aż do pasa, ⁽¹⁰⁾ chyba że ci sami ministrowie – według woli Bożej – uznają kiedyś coś innego. ⁽¹¹⁾ Po zakończeniu zaś roku próby niech będą przyjęci pod posłuszeństwo, przyrzekając na zawsze zachowywać to Życie i Regułę¹. ⁽¹²⁾ I w żadnym wypadku, zgodnie z rozporządzeniem pana papieża, nie wolno im wystąpić z tego zakonu, ⁽¹³⁾ ponieważ, według świętej Ewangelii, nikt, kto przykłada rękę do pługa i ogląda się za siebie, nie nadaje się do królestwa Bożego (Łk 9,62). ⁽¹⁴⁾ A ci, którzy posłuszeństwo już przyrzekli, niech mają jedną tunikę z kapturem i drugą, o ile by chcieli, bez kaptura. ⁽¹⁵⁾ Ci, którzy są zmuszeni koniecznością, mogą nosić obuwie. ⁽¹⁶⁾ Wszyscy bracia niech przyodziewają się w lichą odzież i mogą ją, z błogosławieństwem Bożym, łatać [materiałami] z worków i innymi skrawkami. ⁽¹⁷⁾ Wszystkich [też] upominam i zachęcam, aby nie osądzali i nie gardzili ludźmi, kiedy zobaczą ich ubranymi w miękkie i barwne szaty, używających wystawnych potraw i napojów; niech każdy bardziej samego siebie osądza i sobą pogardza².