[Cap. XX: De penitentia et receptione corporis et sanguinis Domini nostri Jesu Christi]
[Rozdział 20: O pokucie i przyjmowaniu Ciała i Krwi Pana naszego, Jezusa Chrystusa]
(1) Et fratres mei benedicti tam clerici quam laici confiteantur peccata sua sacerdotibus nostre religionis. (2) Et si non poterunt, confiteantur aliis discretis et catholicis sacerdotibus, scientes firmiter et attendentes quod a quibuscumque sacerdotibus catholicis acceperint penitentiam et absolutionem, absoluti erunt procul dubio ab illis peccatis, si penitentiam sibi iniunctam procuraverint humiliter et fideliter observare. (3) Si vero tunc sacerdotem habere non poterunt, confiteantur fratri suo, sicut dicit apostolus Jacobus: Confitemini alterutrum peccata vestra (Jac 5,16). (4) Non tamen ob hoc dimittant recurrere ad sacerdotes, quia potestas ligandi et solvendi solis sacerdotibus est concessa. (5) Et sic contriti et confessi sumant corpus et sanguinem Domini nostri Jesu Christi cum magna humilitate et veneratione, recordantes quod ipse Dominus dicit: „Qui manducat carnem meam et bibit meum sanguinem habet vitam eternam” (cfr. Joa 6,55); (6) et: „Hoc facite in meam commemorationem” (Lc 22,19).
(1) Niech wszyscy moi błogosławieni bracia – tak duchowni, jak i laicy – wyznają swoje grzechy przed kapłanami naszego zakonu. (2) A jeśli nie będą mogli, niech się spowiadają u innych roztropnych i katolickich kapłanów, mocno przekonani i przeświadczeni, że gdy od jakiegokolwiek kapłana katolickiego otrzymują pokutę i rozgrzeszenie, to bez wątpienia będą wolni od tych grzechów, o ile nałożoną sobie pokutę wypełnią pokornie i wiernie1. (3) Jeśli natomiast nie będą mogli mieć kapłana, to niech się wyspowiadają przed swoim bratem, tak jak Apostoł Jakub powiada: Wyznawajcie jedni drugim wasze grzechy (Jk 5,16). (4) Niech jednakże z tego powodu nie omieszkają zwrócić się do kapłanów, ponieważ władza wiązania i rozwiązywania została przyznana wyłącznie kapłanom. (5) I tak skruszeni i wyspowiadani, niech z wielką pokorą i uszanowaniem przyjmą Ciało i Krew Pana naszego, Jezusa Chrystusa, pamiętając, że sam Pan mówi: „Kto pożywa Ciało moje i pije Krew moją, ma życie wieczne” (por. J 6,55); (6) i: „To czyńcie na moją pamiątkę” (Łk 22,19)2.
1 Franciszek, wyrażając tego rodzaju opinię, zdaje się wyrazicielem ówczesnej myśli teologiczno-katechetycznej dotyczącej związku pomiędzy ważnością rozgrzeszenia a wypełnieniem nałożonej pokuty.
2 Niezrozumiałym jest, dlaczego słowa z J 6,55, w przeciwieństwie do Łk 19,22 ze zdania następnego – a będące również dosłownym cytatem – zostały wprowadzone skrótem por.