[Cap. XIII: De vitanda fornicatione]
[Rozdział 13: O konieczności unikania nierządu]
(1) Si quis fratrum diabolo instigante fornicaretur, habitum quem ex sua turpi iniquitate amisit, et ex toto deponat et a nostra Religione penitus expellatur. (2) Et postea penitentiam faciat de peccatis (cfr. 1 Cor 5,4–5).
(1) Gdyby któryś z braci za podszeptem diabła dopuścił się grzechu nierządu, habit, który przez swą haniebną niegodziwość pozostawił, niech całkiem zdejmie i niech będzie wydalony z naszego Zakonu. (2) A potem niech pokutuje za swoje grzechy (por. 1 Kor 5,4–5)1.
1 W poprzednich tłumaczeniach była mowa o jakimś moralnym (lub innym) prawie, jako przyczynie wydalenia: „należy zdjąć z niego habit, do którego stracił prawo przez swój niecny postępek” (Pisma, Ambrożkiewicz, 155); „zdjąć należy z niego habit, do którego z powodu swego złego postępku stracił prawo” (Pisma, Zespół, 289). Tymczasem, jak się wydaje, to właśnie niniejszy rozdział Reguły ustanawia taką, a nie inną zasadę postępowania z braćmi, którzy dopuścili się nierządu.