[Cap. X: De infirmis fratribus]
[Rozdział 10: O braciach chorych]
(1) Si quis fratrum in infirmitatem ceciderit, ubicumque fuerit, alii fratres non dimittant eum, nisi constituatur unus de fratribus vel plures, si necesse fuerit, qui serviant ei, sicut vellent sibi serviri (cfr. Mt 7,12); (2) sed in maxima necessitate possunt ipsum dimittere alicui persone, que debeat sue satisfacere infirmitati. (3) Et rogo fratrem infirmum ut referat de omnibus gratias Creatori, et qualem vult eum Deus, talem se esse desideret, sive sanum sive infirmum, quia omnes quos Deus ad vitam preordinavit eternam (cfr. Act 13,48), flagellorum atque infirmitatum stimulis et compunctionis spiritu erudit, sicut dicit Dominus1: Ego quos amo arguo et castigo (Apoc 3,19). (4) Si autem quis turbabitur vel irascetur sive contra Deum sive contra fratres, vel si forte sollicite postulaverit medicinas, nimis desiderans liberare carnem cito morituram, que est anime inimica, a malo sibi evenit et carnalis est, et non videtur esse de fratribus, quia plus diligit corpus quam animam.
(1) Jeśli któryś z braci, gdziekolwiek by był, zachoruje, inni bracia niech go nie opuszczają, dopóki jeden z nich lub więcej – o ile zajdzie taka potrzeba – nie zostaną ustanowionymi tymi, którzy by mu służyli tak, jak by chcieli, aby im służono (por. Mt 7,12); (2) jednakże w [przypadku] ostatecznej konieczności mogą go pozostawić u jakiejś osoby, która – ze swej strony – powinna się zatroszczyć o jego zdrowie. (3) I proszę brata chorego, aby dziękował za wszystko Stwórcy i pragnął być takim, jakim Bóg chce go mieć; czy to zdrowym, czy chorym. Bóg bowiem wszystkich, których przeznaczył do życia wiecznego (por. Dz 13,48), wychowuje kolcami biczów i chorób i duchem skruchy, jak mówi Pan: Ja, tych, których miłuję, karcę i ćwiczę (Ap 3,19). (4) A jeśli któryś z braci będzie się denerwował lub gniewał czy to na Boga, czy to na braci, albo jeśli nazbyt usilnie będzie się domagał lekarstw – nadmiernie pragnąc ulżyć swemu ciału, które wkrótce umrze, [a] które jest nieprzyjacielem duszy – to przytrafia się mu to od Złego i jest cielesny, i nie wydaje się, że jest [jednym] z braci, ponieważ bardziej niż duszę kocha [swoje] ciało.
1 W oryginale jest użyta forma compunctionis spirito, która jest gramatycznie niepoprawna. W Fontes Franciscani, 195, jak i w Scritti. Cabassi, 272 pojawia się wersja właściwa; również w Frag (cod Wo) [X, 3:], 296 wydania obecnego użyta jest forma właściwa: compunctionis spiritu.