[VPLet] – [Rad] – scripta-pisma.info

[VPLet] – [Rad]

DE VERA ET PERFECTA LETITIA [VPLet]

PRAWDZIWA I DOSKONAŁA RADOŚĆ [Rad]

«⁽¹⁾ Idem [fr. Leonardus] retulit ibidem quod una die beatus Franciscus apud Sanctam Mariam vocavit fratrem Leonem et dixit: „Frater Leo, scribe”. ⁽²⁾ Qui respondit: „Ecce paratus sum”. ⁽³⁾ „Scribe – inquit – que est vera letitia.

«⁽¹⁾ Ten sam [br. Leonard] opowiadał, że pewnego dnia u Świętej Maryi [Matki Boskiej Anielskiej], św. Franciszek przywołał brata Leona i rzekł „Bracie Leonie, zapisz”. ⁽²⁾ Ten odpowiedział: „Oto jestem gotów”. ⁽³⁾ „Pisz – powiada – co to jest prawdziwa radość.

⁽⁴⁾ Venit nuntius et dicit quod omnes magistri de Parisius venerunt ad Ordinem: scribe, non vera letitia. ⁽⁵⁾ Item quod omnes prelati ultramontani, archiepiscopi et episcopi; item quod rex Francie et rex Anglie: scribe, non vera letitia. ⁽⁶⁾ Item quod fratres mei iverunt ad infideles et converterunt eos omnes ad fidem; item quod tantam gratiam habeo a Deo, quod sano infirmos et facio multa miracula: dico tibi quod in hiis omnibus non vera letitia.

⁽⁴⁾ Przybywa posłaniec i oznajamia, że wszyscy profesorowie z Paryża wstąpili do Zakonu; zapisz, że nie jest to prawdziwa radość. ⁽⁵⁾ Podobnie, że to samo uczynili wszyscy prałaci z tamtej strony Alp, arcybiskupi i biskupi; również, że król Francji i Anglii; zapisz, że nie jest to prawdziwa radość. ⁽⁶⁾ Podobnie, że bracia moi poszli do niewiernych i nawrócili wszystkich do wiary, ponadto, że od Boga otrzymałem tak wielką łaskę, iż uzdrawiam chorych i czynię liczne cuda; powiadam ci, że nie ma w tym wszystkim żadnej prawdziwej radości.

⁽⁷⁾ Sed que est vera letitia? ⁽⁸⁾ Redeo de Perusio et de nocte profunda venio huc, et est tempus hyemis lutosum et adeo frigidum, quod dondoli aque frigide congelate fiunt ad extremitates tunice et percutiunt semper crura, et sanguis emanat ex vulneribus talibus. ⁽⁹⁾ Et totus in luto et frigore et glacie venio ad hostium, et postquam diu pulsavi el vocavi, venit frater et querit: ‘Quis est’? Ego respondeo: ‘Frater Franciscus’. ⁽¹⁰⁾ Et ipse dicit: ‘Vade, non est hora decens eundi; non intrabis’. ⁽¹¹⁾ Et iterum insistenti respondeat: ‘Vade, tu es unus simplex et idiota; admodo non venis nobis; nos sumus tot et tales, quod non indigemus te’. ⁽¹²⁾ Et ego iterum sto ad hostium et dico: ‘Amore Dei recolligatis me ista nocte’. ⁽¹³⁾ Et ille respondeat: ‘Non faciam. ⁽¹⁴⁾Vade ad locum Cruciferorum et ibi pete’.

⁽⁷⁾ Lecz cóż to jest prawdziwa radość? ⁽⁸⁾ Wracam z Perugii i późną nocą przychodzę tu, a jest czas wilgotnej zimy i przy tym tak mroźno, że na obrzeżach tuniki woda zamarza w sople lodu, które stale ranią łydki i krew płynie z takich ran. ⁽⁹⁾I cały zabłocony, zziębnięty i zlodowaciały przychodzę do drzwi; a po tym, jak długo pukałem i przywoływałem, przychodzi brat i pyta: ‘Ktoś ty?’. Odpowiadam: ‘Brat Franciszek’. ⁽¹⁰⁾ A on powiada: ‘Wynoś się, jest już za późno, aby [do nas] wejść, nie wejdziesz’. ⁽¹¹⁾ A ponownie nalegającemu, dajmy na to, że odpowie: ‘Idź precz, ty jedynie jesteś prostakiem i niewykształconym, nie odpowiadasz nam, jest nas tak wielu i takich, że nie potrzebujemy ciebie’. ⁽¹²⁾ A ja znów staję przy drzwiach i mówię: ‘Na miłość Bożą, przyjmijcie mnie na tę noc’. ⁽¹³⁾ Dajmy na to, że odpowie: ‘Nic nie mogę uczynić. ⁽¹⁴⁾ Idź do miejsca [dla trędowatych] u Krzyżowców i tam proś’.

⁽¹⁵⁾ Dico tibi quod si patientiam habuero et non fuero motus, quod in hoc est vera letitia et vera virtus et salus anime”».

⁽¹⁵⁾ Powiadam ci, że jeśli zachowam cierpliwość i nie zdenerwuję się, to na tym polega prawdziwa radość i prawdziwa cnota, i zbawienie duszy”».

(Edidit B. Boughetti, Analecta de S. Francisco Assisinesi seaculo XIV ante medium collecta (e codice Florentino C. 9. 2878), in Archivum Franciscanum Historicum 20, 1927, 107).

(Edidit B. Boughetti, Analecta de S. Francisco Assisinesi seaculo XIV ante medium collecta (e codice Florentino C. 9. 2878), in Archivum Franciscanum Historicum 20, 1927, 107).