⁽¹⁴⁾ I gdy Pan dał mi [pierwszych] z braci, nikt mi nie wskazywał, co powinienem czynić, lecz sam Najwyższy objawił mi, że powinienem żyć według wzoru świętej Ewangelii; ⁽¹⁵⁾ i ja poleciłem to w niewielu słowach i prosto spisać, a pan papież mi zatwierdził. ⁽¹⁶⁾ I ci, którzy przychodzili, by przyjąć to życie, wszystko to, co mogli posiadać (Tb 1,3) rozdawali ubogim; i byliśmy zadowoleni z jednej połatanej od spodu i z wierzchu tuniki, a którzy chcieli, [tuniki] ze sznurem i spodniami, ⁽¹⁷⁾ i nie chcieliśmy mieć więcej. ⁽¹⁸⁾ Odmawialiśmy oficjum, duchowni jak inni duchowni, laicy odmawiali: Ojcze nasz. I bardzo chętnie przebywaliśmy w kościołach; ⁽¹⁹⁾ i byliśmy niewykształceni i poddani wszystkim. ⁽²⁰⁾ I ja pracowałem mymi rękoma, i chcę pracować, i chcę stanowczo, żeby wszyscy inni bracia wykonywali pracę, która uchodzi za uczciwą; ⁽²¹⁾ ci, którzy nie umieją, niech się nauczą, nie ze względu na żądzę otrzymania zapłaty za pracę, lecz dla przykładu i odpędzenia lenistwa. ⁽²²⁾ I kiedy nie dadzą nam zapłaty za pracę, uciekajmy się do stołu Pańskiego, prosząc o jałmużnę od drzwi do drzwi. ⁽²³⁾ Pozdrowienie Pan mi objawił, abyśmy mówili: „Niech Pan obdarza cię pokojem”. ⁽²⁴⁾ Niech bracia wystrzegają się, aby wcale nie przyjmowali kościołów, ubożuchnych mieszkań i wszystkich innych, jakie się dla nich samych buduje, gdyby nie były takie, jak przystoi świętemu ubóstwu, które przyrzekliśmy w Regule, goszcząc tam zawsze jako przybysze i pielgrzymi (por. 1 P 2,11). ⁽²⁵⁾ Nakazuję stanowczo wszystkim braciom pod posłuszeństwem, aby, gdziekolwiek są, nie ośmielali się prosić w kurii Rzymskiej o jakikolwiek list polecający, czy to osobiście, czy przez osobę pośredniczącą, ani dla kościoła, ani dla innego miejsca, ani pod pozorem głoszenia kazań, ani z powodu prześladowania cielesnego, ⁽²⁶⁾ lecz jeśli gdziekolwiek nie zostaliby przyjęci, niech uciekają do innej ziemi, by czynić pokutę z Bożym błogosławieństwem.